G.Antep; güvercin tedirginliğinde ruh halim.!

Bilgisayarın tuşları üzerinde geziniyor parmaklarım.. Adana gündemine dair o kadar çok konu var ama yine de onlara erişemiyorum.. Hiçbirini yazmak istemiyor canım, zaten yazamıyorum..

Aklım fikrim Gaziantep’te.. Beynimden silip atamıyorum..

Masumiyet..

Çocuklar..

Şehitler..

Terör..

Katiller..

Bu kelimelerin yörüngesinden uzaklaşabilmek ne kadar da zor..

Ülkem..

Kardeşlik..

Yitik canlar..

En yakın diğer kelimeler, anca ulaşabildiğim..

Ve, twitter’da Mustafa Öncül’ün paylaştığı, Nietzsche’nin “Zayıflar, bizi kendi gücümüzden utanmaya zorladıkları için kazandılar” cümlesi.. Duygularıma başvurduğumda anlamlı, doğru ve gerçekçi buluyorum.. Mantığıma yolladığımda vahşet çağrısı yapacak kadar tahrik edici geliyor..

Voltaire ne diyordu.?

-         Fikirlerinizden nefret ediyorum.. Ama onları savunabilmeniz için hayatımı feda etmeye hazırım..”

Ne güzel..

Ama ortada fikir yok ki; silah var, pimi çekili bombalar var.. Askerin, polisin yanı sıra sivillere, çocuklara dahi yöneltilmişler.. Demek ki Voltaire’nin sınırsız demokratlığının bile tahammül edemeyeceği yerdeyiz..

Hem.. BDP-PKK kucaklaşmanın hemen ardından gelen bu vahşet sonrasında timsah gözyaşlarınıza inanmasını kimden bekleyebilirsiniz.?

Halbuki..

Nazım Hikmet, “Dün canım olan yarın düşmanım olmaz benim..” dizesiyle ne kadar da güzel anlatıyordu kardeşliği.. Dünün, bugünün ve yarının Türk-Kürt ortak paydasını.. Ve hatta “Her Kürt eli silahlı terörist değildir” değerlendirmesinin Türkçe’sini.. Ne kadar evrensel şiir, sanki bugünlere ait..

Hissiyat bu, elde değil..

Gaziantep katliamından beri, günümüze devşirdiğim Hrant Dink’in o meşhur sözleri dudaklarımdan eksik olmuyor..

-         Güvercin tedirginliği şimdi yüreğim

 Dillerim kırlangıç telaşı

             Terör denilen silahla vurdular beni

             Şimdi tut ellerimi

             Dokunma, kanar..

Türkiye acılı ve üzgün..Kanadı kırık kuş misali tedirgin.. Gaziantep’teki hain saldırı güvercin ürkekliğini size de yaşatmıyor mu.? Kendimi ölen 9 can gibi, onların aileleri gibi, sizler gibi buruk ve çaresiz hissediyorum; elimde değil..

Samimi duygularımdır..

Güvercin tedirginliğinde ruh halim, hem de kendi ülkemde.!